DANSEN OP EEN VULKAAN
DANSEN OP EEN VULKAAN
‘Kijk eens!' Ze wijst naar één van de struiken. Op de rand van het bovenste blaadje doet een piepklein vogeltje zijn uiterste best om houvast te krijgen en te blijven zitten. Ondertussen zingt hij het hoogste lied. Wat mooi, we zijn er stil van. Ons weekend is bijna voorbij. We zitten ’s morgens vroeg op het terras met een laatste kop koffie en vangen net de eerste zonnestralen op onze gezichten. Het belooft weer een mooie dag te worden. Ondanks dat het vogeltje wiebelend zijn balans zoekt, blijft hij doorzingen. Het klinkt krachtig klein, intens en als muziek in onze oren. ‘Hij zingt voor ons’, weet ze.
We zijn een weekend weg. Wat een bijzondere tijd samen. Met alle ruimte voor het delen van persoonlijke verhalen. Met tranen, ook van het lachen. Met herkenning. Als je luistert, hoor je zoveel meer. Tranen zijn ook weer gedroogd. Ieder van ons is weer een stukje sterker geworden omdat we steeds beter beseffen welk pad we mogen gaan. Ons eigen pad. Onze eigen film. Gisteravond hebben we, vol van alle indrukken en vermoeid van het praten en de intensiteit, de fiets gepakt en zijn naar het strand gereden. Om alle emoties en dat wat we niet meer willen met de zon mee achter de horizon te laten verdwijnen. Overweldigend, het gouden licht en de prachtige zonsondergang. Vermoeidheid maakt plaats voor rust. We staan met beide benen stevig en geaard in het zand. Wat een magisch moment. Terug in ons vakantiehuis dansen we uitbundig op een vulkaan.
Het vogeltje zingt nog steeds. Boven op de struik draait het zich naar ons toe, ondertussen componeert hij er vrolijk een couplet aan vast. In dit concert klinkt geen enkele valse noot. Als onze eigen muziek. Dan vliegt het vogeltje op. Hij fladdert boven onze hoofden, vliegt recht omhoog en met een flink aantal klappen van zijn kleine vleugeltjes verdwijnt hij tussen de takken van een grote naaldboom. Uit ons blikveld, maar we horen zijn serenade die onafgebroken voortduurt. ‘Dit is wel heel bijzonder’, fluistert ze. Dat gevoel delen we. Zoals we zoveel hebben gedeeld. Het gezang klinkt iets feller nu. We veren op. Waar is hij? Daar, op de rand van het dak. Hij zingt nog een paar laatste noten. Alsof hij ons groet. En vliegt weg.
Kom. Wij gaan ook.
2017: Winnaar landelijke schrijfwedstrijd De Zon